Kum Saatinde Sızı

Bir hüzün
Sinmiş şehirlere,
Yakasını bırakmaz ki gündüzün
Güneş kör değil.
Ansızın çöker gece
Kararır her yer.
Bir boşluk başlar içerde
Her şeyin anlamsızlaştığı demler.
Umut mu bu, tükenmez
Yıkılmaz kale mi?
Tam bana göre, yorgun
Bitkinlik gibi var mı?
Nedir seni boğan bu his
Yok dünyalarda renk.
Çaresiz
Böyle daha denk.
Yaşamışım çok mu az mı
Hatıralar ne ki?
Deli gibi tutunsam da an’a
Kalacak neyi vardı ki?
Aşklar fısıldar, gizliden, kırık:
– Gel bana, unut gel!
Alışmanla kopuşman bir olur,
Böyle daha makul.
Hayaller seslenir, bembeyaz, duru:
– Hadi gel, direnirsin!
Bütün hayallerden vazgeçersin,
Direnmek şöyle dursun.