Külrengi Suskunluk

Yine bir boşluk sardı içimi,
Sanki hiç dolmayacak gibi,
Anlamsız, yersiz bir matem.
Yine mi bu melankoli nöbeti?
Her şey anlamsız, her şey boş,
Bir sis perdesi gözlerimde,
Geçmiyor, geçemiyor.
Bırakıp gitmek mi gerek her şeyi?
Belki de yeni bir başlangıçtır unutmak.
Ama o unutuşun dehlizlerinde kaybolmak korkutuyor.
Yine de denemeli, değil mi?
Yoksa bu külrengi suskunluk öldürecek beni.
Kendi içimde bir yabancı oldum yine,
Kimsesiz, çaresiz…