Külrengi İstasyon

Hiç böyle bir gidiş görmemiştim
Sustun içime aktın itirazım yok
Bir tutam umut saklayacaktım
Başımı yaslayıp uyuyacaktım
Düşlerime kimse dokunmayacaktı
Peronda son tren bu akşam
Raylarda pas rengi yalnızlık
Bu bizim tükenmişliğimiz
Bir siluet bir gölge kalmışlığımız
Bu acımasız bu perşembe günü
Düdükleri uzaklarda kaybolur
Vagonlar yorgun ve çaresizdir
Akşamdır saat on bir buçuktur
Sen anılarımın arasındasın
Onlar gibi değilsin sen bambaşkasın
Bu senin gülüşün gibisi yoktur
İstasyonun köşesinde bekleyecektin
Şehri uzaktan seyredecektin
Uzakta yanan ışıkları görecektin
Gözlerin dolacak dolacaktı
Sonbahar akşamları gibi sessiz sessiz
Tek kelime dert yanmaksızın
Leyla Mecnun’a ağlayacaktı
Ankara’yı duman saracaktı
Bütün bir gece yollara bakacaktım
Sana bir mektup yazacaktım
Yüreğimiz sızlayacaktı