Küllenen Yakarış

Yıldızlara uzanan ellerim,
Bir boşlukta asılı kaldı.
Suskun bir gece,
Ve yankılanan bir hiçlik,
İçimde büyüyen.

Gözlerim kapalı, bir düş görüyorum,
Karanlığın en derininde,
Parıldayan bir umut ışığı.
Ama uyanınca,
Soğuk bir gerçeklik çarpıyor yüzüme.
Yakarışlarım cevapsız,
Yıldızlar suskun.

Bir reddediş bu,
Kabullenilmesi zor.
Belki de,
Hak etmediğim.

Yüreğimde bir sızı,
Her geçen gün artan.
Yıldızların ışığı bana ulaşmıyor artık,
Onların dinginliği beni teselli etmiyor.
Sanki evren bir sır saklıyor benden,
Ve ben o sırra asla ulaşamayacağım.
Boşlukta kaybolmuş bir gemi gibiyim,
Yönümü bulamıyorum, çaresizim.
Reddedilişin acısı ruhumu kavuruyor,
Ve ben bu acıyla yaşamaya mahkum muyum?
Yıldızlar beni terk etti, biliyorum.

Ama belki de,
Kendi ışığımı bulmam gerekiyor.
Belki de yıldızlara ihtiyacım yok,
Kendi içimde parlamalıyım.
Reddedilişin acısını bir derse dönüştürmeliyim,
Ve yeniden doğmalıyım küllerimden.
Belki de bu, yeni bir başlangıcın işareti,
Bilinmeyene doğru bir yolculuk.
Yıldızlar beni terk etti ama umut hala var,
Kendi yıldızımı yaratacağım.
Kendi kaderimi yazacağım.