Kirpik Atlası

Gözlerimle çizemeden
ne bir haritayı okuyabildim
ne de düzeltebildim yönümü
ama önüme serilince
kızmadım hiç pusula ibresine
bendim çünkü rotayı çizen
o sonsuzluğa
Yolcu diyorlar benim için
bilmiyorum oysa
her anlama gelmeli mi yol
her nereye gitsem de
varamıyorum bir türlü
hay dilimi
unutulmuş yeminler ısırsın; memleket
Kaptan köşkü isterdim
rüyalarımın içinde
eski bir denizci
gibi haykıran
gözlerinin hatlarında
bir anlık huzurla gidip
kaybolan limanlara
Uykusuz bir şair fısıldıyor kulağıma
ve gözlerini işaret ederek
bırak artık diyor aramayı
iki tepeli bu şehirde
uyuyacak tek yer
elbette kirpiklerinin arasındaki
şu küçük ülke
Mimar olsa da dedem
evsizliğimi saklayamam
beni yalnızca sen anlarsın
gözbebeğimden girsin
diye ışıkların
bir ömürlük saklandığı karanlık
yanaklarımda