Kimsesiz Vakitler

Ey gönül, bu akşam yine hüzün var
Sessizlik çökmüş, sanki bir mezar
Yıldızlar kayıp, gökyüzü de dar
Yalnızlık ruhuma bir yara gibi
İçimde dinmeyen bir sızıntı var.
Ne bir ses, ne bir nefes bu şehirde
Her köşe, her sokak sanki bir perde
Hatıralar dolanır hep bu yerde
Yüzler silinmiş, anılar solgun
Kalbim bir garip, aklım yorgun
Bir umut ararım, belki bir yerde.
Gecenin koynunda kaybolmuş hisler
Yalanlar, riyalar, sahte gülüşler
Gerçek aşkı arar durur bu gözler
Hayallerim kırık, umutlarım sönük
Ruhum bir yangın yeri, gönlüm dönük
Arayışım bitmez, bitmez bu izler.
Belki yarın güneş yeniden doğacak
Belki bir tebessüm içimi ısıtacak
Belki de bu yalnızlık hep sürecek
Ama ben yine de umutla beklerim
Gecenin karanlığı dağılır derim
Yarınlar güzel olacak, kim bilecek?