Kibrin Kromatografisi

Aynalar yalan söyler, benliğim hakikat
Yüzümde çizgiler, kalbimde isyan bayrağı
Her kırış bir zafer, her ak saç bir destan
Öyle mağrur ki ruhum, eğilmez fırtınaya
Büyüdükçe artan bir yalnızlık sarmalı
Kendime sığmazken, dünyaya nasıl yeteyim?
Her eleştiri bir ok, her övgü bir pranga
Benim yolum, benim kararım, benim yalnızlığımdır
Kimse anlamaz içimdeki yangınları, kimse bilmez
Gururum, zırhım, kalkanım, sığınağımdır
Yıldızlara uzanan bir kule inşa ettim
Tepesinde yalnızım, manzarası muhteşem
Her adımda yükselen bir kibir abidesi
Kimse ulaşamaz zirveme, kimse bilmez
Ben kendimin hem celladı, hem de kurtarıcısıyım
Gururum, kaderim, seçimim, yoldaşımdır
Aşağıda kalabalıklar, yukarıda ben
Gözlerim kamaşır, ruhum coşar
Her bakış bir meydan okuma, her nefes bir ferman
Ben buyum, değişmem, bükülmem, eğilmem
Kibrim bir zehir, damla damla içtiğim
Ama aynı zamanda panzehir, hayata tutunduğum
Her düşüş bir kalkış, her kayıp bir kazançtır
Ben kendimin en büyük düşmanı, en sadık dostuyum
Gururum, yaram, merhemim, tesellimdir
Ve ben, bu kibrin kromatografisinde, kendimi ararım