Beton duvarların gölgesinde
Bir bankta oturuyor, sessizce.
Gökdelenler yükseliyor, ruhsuz,
Kalbi bir kuş gibi çırpınıyor.
Herkes bir yere yetişiyor, hızlı,
Yüzler tanıdık ama yabancı.
Bir an durup bakıyor etrafına,
Kaybolmuş hissediyor kendini.
Parke taşları soğuk ve sert,
Ayak sesleri yankılanıyor.
Yapayalnız bu kalabalıkta,
Bir umut arıyor belki de.
Bir güvercin konuyor yanına,
Ekmek kırıntısı uzatıyor.
Göz göze geliyorlar bir an,
Belki de anlıyorlar birbirini.
Şehirde bir yalnızlık paylaşıyorlar.
Akşam çöküyor, ışıklar yanıyor,
Binalar parlıyor, sahte bir ışıltıyla.
O kalkıyor, yürüyor karanlığa doğru,
Belki bir umut vardır yarın,
Belki bir insan eli uzanır ona.
Kentsel Yalnızlık
Bir yanıt yazın