Kentimin Hüznü

Yine bir akşamın sinsi telaşıyla,
Sokaklar yorgun, evlerse mahzun.
Rüzgarın sesi bir garip ninnisiyle,
Hatıralar canlanır, kalbimde hüzün.
Yüzler tanıdık, ama her biri yabancı,
Bir arayış içindeyim, sanki bir yolcu.
Kaybettim kendimi bu beton yığını içinde,
Ne bir dost eli, ne bir sıcak söz,
Her köşe başında bir yalnızlık heykeli.
Bir umut ışığı ararken gözlerim,
Kara bir boşluğa düşerim sürekli.
Yüreğimde bir sızı, dinmeyen bir acı,
Sessizce ağlarım bu kentin hüznüne,
Belki bir gün diner bu bitmeyen sancı.