Şehirde bir saklanma yeri buldum
Yüksek binaların arasında,
Güneş vururdu camlara usulca
Huzur kokardı.
Bütün telaş unutulur burada,
Yankısı duyulmaz dışarıda öfkenin,
Hayat durulur.
Duvarları eski tuğlalara benzer,
Eski zamanlardan kalma.
Yapraklar gibiydi anılar,
Dökülürdü, yavaşça, bir bir.
Akşamüstü sessizliği çökerdi
Düşler ağırlaşırdı.
İsmini bile anımsamıyorum
Sokağın da, binaların da,
Yalnız ara sıra özlerim
Gürültüden kaçıp
Sakinleştiğim o yeri.
Kent Sığınağı
Bir yanıt yazın