Keramet sandığımız asfalt, ruhumuzda pas.
Her köşe başında bir yabancı yüz,
Sanki düş kırıklığı, sabah uykusundan kalkmış.
Ey betonun şairi, ey kayıp zaman yolcusu!
Hatırlarsın, saatlerce beklemiştik o durakta,
Umutsuzluğun kokusu sinmişti her yere;
Sarı yapraklar misali savruluyorduk.
Bir telaş, bir koşturmaca, bir de yitik gülüşler,
Kimin gözünde kaldı o eski bayram sabahları?
İki bilet almıştık oraya, biri boş,
Keşke yalnız bunun için affetsem seni.
Kültür denen nehir aktı, yatağı kurudu.
Bir reklam panosu, bir de kırık dökük hayaller,
Şimdi hangi şarkıyı mırıldansak nafile.
Kent Aynasında Yanılsama
Bir yanıt yazın