Ne bir sığınak, ne de eski bir liman,
Ne de çocukluk düşleri;
Hep kayıp suretler
Bıraktı aynalarımızda derin izler.
Yüzler belirsiz, anılar yorgun,
Hatırlamak zor.
Sessiz çığlıklar yankılanır odalarda,
Yalnızlık büyür, umut azalır.
Kimdik biz?
Yıpranmış fotoğraflarda solgun gülüşler,
Unutulmuş şarkılarda kayıp sözler.
Yüzümüzü ararız kalabalık caddelerde,
Aynaların ardında saklı gerçekler.
Kendimizden kaçarken yoruluruz,
Özlem büyür içimizde.
Her kayıp bir boşluk, her veda bir yara,
Geçmiş gölge gibi takipte.
Unutmak mümkün mü?
Bir yanıt yazın