Aslı mı? Kim bilir.
Yolcu mu? Belki de.
Ne Samanyolu, ne de Andromoda’dan.
Bir boşluktu sanki evren kadar o yaralı kalp
Uçsuz bucaksız yalnızlığıyla bir kara delik…
Çektikçe içine umutları, hayalleri, sevinçleri
Yuttukça yıldızlardan topladığım ışık
Kararırdı dünya, kararırdı ruh, kararırdı kader
O da, ben de, ayrı ayrı ve yana yana
Unutarak yaşamayı öğrendik sonunda
Ondan şimdi böyle ortalık gece
Baksana sabahlar sönüyor içimizde birer birer
Aslı varsa onun
Ki inanmaya ihtiyacım var
O boşluksa
Ben de ona sonsuzluğum sonsuz.
Emanetti sanki
Sonsuz bir karanlıkta
Sakladığım aydınlık.
Bana mı? Yoksa sana mı?
Kime kaldı bu yok oluş
Benden mi? Senden mi?
Kayıp Gökyüzü
Bir yanıt yazın