Kaldırım Notları

İlk gördüğüm sokak lambasıydı,
Gecenin bekçisi, yalnızlığımın aynası.
Sessizce yanımdan geçerdi hayat.
Sonra bir dilenci takıldı gözüme,
Yüzünde yılların izi, ellerinde kaderi.
Bir sigara yaktım, dumanı savurdum havaya,
Oysa dertleri benimkinden de derindi.
Ne anlarız biz, sıcak evlerimizde oturanlar,
Kaldırım taşlarının dilinden,
Bir kuru ekmeğin kıymetini?
Bir de aşıklar gördüm, el ele tutuşmuş,
Gözlerinde yarınların umudu.
Benimse içimde bir yangın, sönmek bilmeyen,
Geçmişin hayaleti, geleceğin korkusu.
Aşk da yalanmış, sevda da,
Kaldırım taşları kadar soğuk.
Yine de bir umut aradım o gözlerde.
Bir sarhoş gördüm, duvara yaslanmış,
Hayata küsmüş, kendine yabancı.
Ben de öyleydim aslında,
Sadece farkımız, onun dibe vurmuş olması.
Belki de haklıydı, hayat bir oyundu sadece.
Sonra sabah oldu, güneş doğdu,
Kaldırım taşları ısındı, hayat yeniden başladı.
Ben hala aynı yerdeyim,
Bekliyorum, değişmesini bekliyorum,
Bu şehrin, bu hayatın,
Belki de kendimin.