Aşkın eski bir fotoğrafı gibiyim şimdi
Solgun yapraklarımda anılar birikmiş
Rüzgarın fısıltısı, bir zamanlar yeşildim der
Tutunduğum duvar çoktan unutmuş beni
Ah, ben bu yalnızlığı hak edecek ne yaptım?
Çürüyor köklerim içimde
Bir umut, bir dokunuş beklerken
Düşüyor birer birer hatıralarım.
Belki de fazla sevdim, fazla bağlandım
İnattım, tutunmaktan vazgeçmedim
Şimdi kışın acımasız yüzü vuruyor
Yüreğim buz kesiyor, dallarım kırılıyor
Bu veda, zamansız bir son mu olacak?
Güneş bir umut doğurur mu yeniden?
Belki baharda döner hayat, yeşeririm
Ama ya o zamana kadar dayanabilir miyim?
Ah, kim bilebilir ki bir sarmaşığın
Sessiz çığlığını bu beton yığınında.
Bir yanıt yazın