Şimdi ben en çok kendime yalan söyledim
yüzüme bakıp “iyisin” dediğim aynalarda
oysa içimde bir yangın yeriydi her köşe
sönmeyen acılar, küllenmeyen özlemlerle
bir sen vardın, bir de sensizlik
Ve şimdi sensizlik daha acımasız
günler geçtikçe büyüyen bir boşluk
her sabah aynı umutsuzlukla uyanmak
bir zamanlar güldüğüm şarkılarda ağlamak
sesini duymak için çaresizce beklemek
sensiz geçen her an bir azap benim için
yine de seni beklemekten vazgeçememek
Belki de hiç sevmemiştim seni
sadece alışmıştım varlığına
ama şimdi yokluğun bir cehennem
bir türlü sönmeyen, dinmeyen
Ve ben şimdi kül oldum sensiz
bir yangın yeri kaldı benden geriye
yalnızlık benim kaderim oldu artık
sensiz bir ömür, bitmeyen bir çile
Bir yanıt yazın