Güzün Hüzün Sesi

Güz yaprağa sükûnet, sükûnet ömre izdir,
Her düşüş bir aynadır, geçmişe dönüştedir.
Hüznün sesi duyulur, rüzgârın nefesinde,
Ayrılık bestelenir, her titrek hecesinde.
Gülüşler birer hatıra, gözlerde nemlidir,
Güz, ruhun aynasıdır, derine işlemiştir.
Veda busesi gibidir,
Güneşin son sıcaklığı,
Gönlün kanayan yarasıdır.
Renkler solgun bir fısıltı, umutlar tükenirken,
Gönül bir göçmen kuştur, yuvasını özlerken.
Güz, bir ressamın fırçası, hüzünle boyanmış,
Her anı bir melodi, kalbe usulca dokunmuş.
Yapraklar düşerken birer birer, sanki bir ağıt,
Güz, içimizde yanan, sönmeyen bir ışıktır.