Gün Yanığı Yüz

Yazın haberiydi vurdu tenime
Bütün hatıraları gezdim
Gün yanığı yüz
Güneş değmişti omzuna
Saçların tuzla ıslanması
Kaybolmuş unutulmuş çocuk sesi
Yenilenmiş deniz kabuğu gibiydi tende
Nereye saklanıyorsun, dedim
Kumların arasından
Gölgede kaybolup giderken anılar
Güneşti yaktı yüzümdü
Korkmadım seslendim ardından
Güneşteki kumdaki yüzdeki yabancı
Nereye böyle
Rüzgar aldı sesimi getiremedi
Vurdu geçti saklandığım yeri
Işığını serpti gözüme
Denizin sesiydi
Hatıraların gölgesiydi
Kimse bulamadı
Güneş kaldı kum kaldı yüz kaldı
Gölge kaldı anılar kaldı
Yakıcıydı