Gün Batımı Hüznüyle Yeşeren Umutlar

Bir tebessüm yeterdi, erimeye tüm buzlar
Yeniden doğuşun sessiz çığlığı
Belki de hiç yaşanmamış bir anın hatırası
Ruhumun derinliklerinde saklı kalan bir umut
Yeniden filizlenir, gün batımının kızıllığında
Her düşüş, yeni bir yükselişin habercisi
Kaybolmuş bir melodi, yeniden yankılanır evrende
Kederin gölgesinde yeşeren bir çiçek
Belki de en güzel şarkı, söylenmemiş olandır
Bir veda değil, yeni bir başlangıç aslında
Gözyaşlarım, toprağa düşen tohumlar gibi
Huzurun sesiyle yoğrulmuş bir rüya
Kalbimde saklı, hiç solmayan bir umut
Yaşanan her acı, daha güçlü kılar beni
Geleceğe dair düşler kurarım, gözlerim kapalı
Yarınlara umutla bakarım, içimde bir çocuk sevinciyle
Belki de en büyük mucize, kendi içimizde saklıdır
Her yeni gün, bir armağan, bir fırsat
Güneşin doğuşuyla birlikte umutlar yeniden canlanır
Ve ben, yeniden doğarım her gün
Hayatın sonsuz döngüsünde.