Gül Yüzlü Hüzünler

Gül yüzlü hüzünler biriktirmişler
Sessizce ağlamışlar çoktan
Gül yüzlü hüzünler onlar
Uyumuyor kirpikleri
Gül yüzlü hüzünler
En büyük hayallere yelken açmış
En büyük umutlar gibi
Uyumuyor kirpikleri
Gül yüzlü hüzünler onlar.
Yüzleri durgun
Yüzleri anlamsız
Belli ki çok yorulmuşlar
Güneşin altında eriyen bir kar gibi geçen ömürden
Yüzleri durgun
Bir yalnızlık adasına benziyor yüzleri
Elleri soğuk
Son defa bir sevgiye dokunup
Yani son defa gerçek bir şefkati
Özle kapanmışlar öyle
Geçirmiyor bedenleri sevgiyi
Geçirmiyor nefreti de
Ve ikiye ayrılmış bir yol gibi kalpleri
Kayboluyorlar sonsuza
Gül yüzlü hüzünler onlar.
Kimse mutlu olmasın
Sırası değil mutluluğun daha
Bir gün bir ağacın dalında
Bir kuşun kanadının sesinde
Hatırlarsa bir insan bir geçmişi
Mutlu olsun yaşayanlar o zaman
Sırası değil mutluluğun daha.
Öylesine kapanmış ki gözleri
İyice kapansın gözler
Saklansın diye bir sır gibi bu geçmiş
Öylesine kapanmış ki gözleri
Kimse mutlu olmasın
Kimse mutlu olmasın diye
Sırası değil mutluluğun daha.
Unutulsun bir hayale duyulan arzu
Unutulsun bu alışılmış coşku
O kadar yakın, o kadar uzak ki
Unutulmaya değer onların yalan gülüşleri
Ve unutulmalı mutlaka
Dolsunlar diye topraklara
Dolsunlar denizlere.
Gül yüzlü hüzünler
Gül yüzlü hüzünler onlar.