Eylülün Unuttuğu Koku

Eylülün unuttuğu koku sinmişti elbiseme,
Bir yaz akşamının telaşı, gitmek üzere olan.
Nasıl da anlamamıştım zamanın böylesine acımasız,
Tükettiğini içimde kalan son umudu.
Belki de inanmak istemedim, o deniz kokan saçlarının,
Bir başkasının rüyasında savrulacağını.
Ah o kayıp giden anılar, şimdi birer birer,
Büyüyüp içimde birer sessiz çığlık oluyor.
Oysa ne çok şey vaat etmişti o bakışlar,
O dokunuşlar, o fısıltılar…
Şimdi birer yabancı gibi geçiyoruz yan yanayken,
Pişmanlık mı dersin, yoksa kabullenemeyiş mi?
Bilmiyorum, belki de her şey olması gerektiği gibi oldu,
Eylülün unuttuğu koku gibi, silinip gitti.