Gözümü açtım, bir demlik dolusu hüzün;
Rüzgar camda, sanki bir eski dostun yüzü.
Yine şehir uyanmış, koşuşturma telaşı,
Herkes kendi derdinde, kendi hayat savaşı.
Gün doğarken içimde bir garip melankoli,
Sanki bir şarkı yarım, bir şiir eksik hepsi.
Eylül’ün rengi sinmiş, ruhuma, her köşeye.
Yokluğun derin bir iz,
Yüreğim yangın yeri.
Sessizlik…
Bir umut yeşertsem mi, yeniden sevmeye dair,
Yoksa kabullenip gitsem mi, bu hüzünle bir ömür boyu?
Karar vermek zor, kalbim bir çıkmaz sokak.
Eylül Sabahı
Bir yanıt yazın