Eski Bir Defterde Solan Sözler

Eskiyor zaman, kelimeler unutuluyor.
Bir miras sandım, tozlu raflarda kaldı.
Sükûnet çığlığıdır bu, duyulmuyor.
Oysa ne umutlarla yazılmıştı her satır,
Aşkın, hüznün, coşkunluğun izleri vardı.
Şimdi anlamsız karalamalar sanki,
Bir zamanların ruhu uçup gitmiş gibi.
Kelimeler yorgun, anlamlar kayıp,
Yazılan her şey boşluğa düşüyor şimdi.
Mürekkebi kurumuş kalemler misali,
Sessizce bekliyorlar bir dokunuşu.
O eski heyecanı, o tutkulu aşkı,
Yeniden canlandıracak bir nefesi.
Ama zaman acımasız, izler siliniyor,
Anılar soluyor, geçmiş unutuluyor.
Belki de en iyisi, öyle kalmalı artık.
Çünkü her yeniden okuma, bir yara deşmek,
Her hatırlayış, bir acı tazelemek.
Bırakalım solsunlar o eski sözler,
Bırakalım uyusunlar tozlu defterde.
Yeni sözler yazalım, yeni umutlarla,
Yeni bir başlangıç yapalım hayatta.
Geçmişin yükünden kurtulup hafifleyelim,
Geleceğe umutla, sevgiyle bakalım.
Çünkü hayat devam ediyor, akıp gidiyor,
Ve bizler de onunla birlikte değişiyoruz.
Eski defterlerde kalanlar anı olarak kalsın,
Yeni sayfalar açmak için cesur olalım.