Eski Bir Baki

Buluştuğumuz parktaydık, sonbaharın ilk gününde,
Yapraklar kurumuş, sanki birer anı parçası,
Her şey solgun, sanki içimizde kopan fırtınadan etkilenmiş gibi.
“Hatırlıyor musun” dedin,
“Ne kadar severdik Baki’yi?”
O uzak mazinin hasretiyle karışık, bir buruk tat bırakmıştı sesindeki kırgınlık.
Sanki bir perde kalkmıştı.
Sonra, gözlerin gözlerime değdi, bir pişmanlık denizi gibiydi bakışın.
“Niye?” dedim, o bitmeyen ayrılığın sebebini sorar gibi, “Niye?”
“Çünkü zamanla unutuluyor her şey.”
“Neyi?” dedim.
“Aşkı da, şiiri de…”
Bir boşluk, içimizi saran o derin sessizlikte başlamıştı her şeyi silmeye.
Beni terk etmeden önce söylediğin son sözlerdi bunlar.
Sonra, yalnızlığımla kaldım, yürüdüm o parkta,
Şimdi ne zaman bir şiir okusam, senin sesin yankılanır içimde.
Ardından o parkın yaprakları savrulur dört bir yana.
Seni hatırlarım bir daha.
Bir daha.
Bir daha.