Güneş vurur taşlara,
Sözler erir dudakta.
Bir sessizlik çöker içime,
Kaybolurum uzaklarda.
Her bir kelime bir külçe,
Ağırlığı altında ezilirim.
Anlatmak isterdim ama,
Güneş yakar dilimi.
Duygularım birer duman,
Gökyüzüne yükselirken dağılır.
Ne kadar çabalasam da,
Sözler erimeye mahkum kalır.
Güneşin altında yalnızım,
Sessizliğin koynunda kaybolmuş.
Sözler eridikçe ben de eririm,
Bir hiçliğe doğru sürüklenirim.
Güneş, benim celladım olur,
Sözler, benim mezar taşım.
Geriye kalır sadece,
Eriyen sözlerin izi,
Ve bir avuç kül.
Bir yanıt yazın