Diyelim ki, bir ömrü verdik bir söze,
yani, unutulmaya yüz tutmuş
bir yemin ağır geliyor omuzlara.
Hatırlamamak mümkün değilse de eski bir aşkın izini,
biz yine de susacağız anlamsız bir vedaya,
güneş batıyor mu, diye bakacağız ufuktan,
yahut da boş bir deftere yazacağız
geçmişin silinmeyen satırlarını.
Diyelim ki, kaybetmeye değer bir umut için,
diyelim ki, yalnızız.
Daha o ilk ayrılıkta, daha o gün
gözlerimiz dolup taşmak da mümkün.
Garip bir telaşla hissedeceğiz bunu,
fakat yine de anlamaya çalışacağız
belki sonsuza dek sürecek olan bu sessizliği.
Emanet Sandığı
Bir yanıt yazın