Direngen Umut

Yürüdüğüm dikenli yollarda bilirim,
Varacağım son durak huzur mudur,
Yoksa bir başka uzun, çetin yolculuk.
Herkes gibi şikayet etseydim eğer,
Derdim ki: “Neden hep benim payıma düşer bu acı;
Neden hep ben yara bere içinde kalırım,
Neden hiç gülmez benim de yüzüm.”
Fakat bütün bunlar boş,
Yine yılmam,
Yine pes etmem asla.
Ben umut adamıyım,
Beklemeye geldim yarınları,
İnancımla, sabrımla, sevgimle beklemeye;
Umutsuzluğa kapılmadan,
Karanlığa düşmeden.
Gün gelip geçersem şayet,
Öyle umut ederek geçeceğim ki,
En çorak topraklarda bile olsa,
Yeşeren fidanları görürüm,
Umutlu fidanları;
Gelecek fidanları;
İçlerinde kendim varmışım gibi!