Camdaki Yüzün

Solgun bir akşam vaktiydi, hatırlıyorum
gözlerin uzaklara dalmış, suskun
bir şarkının kırık notaları gibiydi sanki
dudakların aralık, bir şeyler anlatmak ister gibi
Solgun bir akşam vaktiydi, hatırlıyorum
Ellerin titrerdi, bir yaprak misali
rüzgarın önünde savrulurcasına
Sanki bir sır vardı sakladığın
kelimeler boğazında düğümlenirdi
Geceler uzardı, yıldızlar kaybolurdu
ve sen, camdaki yüzünle konuşurdun
ay ışığı vururdu siluetine
gözlerinde bir hüzün birikirdi derin
bir veda busesi gibiydi sanki
teninin sıcaklığı yok olurdu
Kaç bahar geçti o günden sonra
çiçekler soldu, kuşlar göçtü
Belki unuttuk eski şarkıları
belki yeni bir yol çizdik kendimize
Ve hala camda durur o siluet
solgun, boynu bükük ve yalnız
Ne varsa yaşanmamış ve yarım kalmış
bir rüya gibi durmaktadır şimdi
ve unutulmuş bir yemin gibi.