Aşkın sesi bu muydu, böyle yorgun,
Bir nehir akarken içimde durmadan?
Frekanslar karışır, yankılanır sesin,
Uzak bir istasyonda kaybolan melodi,
Yalnızlığın rengi, çağlayanda coşkun.
Bir dokunuş ararım, bir tebessüm,
Ama her şey yansır, soğuk ve uzak,
Nehrin kıyısında bir gölgeyim sanki,
Çağlayan yalnızlığımın derin sularında,
Ruhumun kıyıları sensiz ıssızdır.
Belki bir gün değişir bu frekans,
Belki bir gün buluşuruz nehirde,
Ama şimdi, yalnızlığın sesiyle suskun.
Bir yanıt yazın