Yükselen şehir, camdan bir kalp, beton bir ten,
Nefes alıyor mu bu devasa âlem sen?
Her köşe bir telaş, her yüz yabancı bir dil,
Unutulmuş gülüşler, kaybolmuş eski izler.
Postmodern bir rüya, kimliksiz gölgeler,
Aşk bile sanal, dokunmak bir özlem.
Eskiden toprak kokan sokaklar şimdi gri,
Yükselen binalar, ruhsuz birer heykel gibi.
Yalnızlık bir beste, yankılanır duvarlarda,
Geçmişe hasret bir fısıltı eser rüzgârda.
Kök salmak ne mümkün bu taş yığınları arasında?
Nefes almak zor, bir hayaletin kollarında.
Yine de bir umut, gökyüzüne uzanan bir el.
Betonun Rüyası
Bir yanıt yazın