Betonun Kalbinde Bir Gül

Gökdelen gölgesi düşerken ruhuma her gün,
Bir umut ararım, bu gri şehrin içinde sürgün.
Asfaltın çatlaklarında yeşeren bir filiz gibi,
Yeniden doğuşa inanmak ister bu kalbim deli.
Nehirler kurudu, kuşlar terk etti semayı,
Yapayalnız kaldım, taş yığınlarının ortasında.
Bir ses duyarım derinden, fısıltısı yankılanır.
Acımasız çarkında dönen dünyanın,
Bir sevgi tohumu saklarım avuçlarımda.
Yeşerecek bir gün, bu beton cehenneminde.
Gözlerim kapanır, hayallerim canlanır bir an,
Bir bahar sabahı, çiçekler açmış her bir yan.
Çocuk sesleri yükselir, kuşlar şarkılar söyler,
Yeniden kurulur dünya, sevgiyle, şefkatle.
Uyanırım, bir damla yaş süzülür yanağımdan,
Belki de bir mucize olur, inanmaktan vazgeçmem.
Betonun kalbinde bir gül açar, umutla beslenen.