Şehirde bir yalnız ağaç,
Betonun ortasında, yaprağı bayrak,
Göğe uzanır, sessizce.
Kökleri derinde, bir direniş türküsü,
Asfaltı çatlatır, yeşilin öfkesi,
Kuşlar konar dalına, bir umut sesi,
Rüzgar fısıldar ona, eski bir nefes,
Unutulmuş bir baharın özlemiyle,
Şehrin kalbinde, bir yeşil nefes.
Kim bilir kaç bahar gördü bu şehirde?
Kaç fırtına atlattı, dimdik ayakta?
Bir anıt gibi durur, zamanın önünde,
Hatırlatır bize, yaşamın kıymetini,
Betonda yeşeren bir umut.
Belki bir gün betonlar silinir gider,
Belki bir gün şehir yeşile döner,
O zamana dek, o bekler sabırla,
Bir nefes olur, yorgun ruhlara,
Şehrin ortasında, bir yalnız ağaç.
Betonda Yeşeren Nefes
Bir yanıt yazın