Beton Yalnızlığı

Biz ne zaman baksak,
Gri bir göğe denk gelir gözlerimiz
Ve siner tenimize bir yabancı telaş
Soğuk bir mermer hissiyle
Biz ne zaman baksak,
Bir umut asılı kalır gökdelenin tepesinde
Günde kaç kez silinir ki insan sureti betonun yüzünde
Biz ne zaman baksak,
Yalnız değilizdir aslında.
Etrafımızda paslı bir demir yığını,
Çıplak bir yalnızlık sözcüğü
Delikanlı düşleri değilse de
Köklenmemiş filizlerdeki el değmemiş çaresizlik
Biz ne zaman baksak,
Yalnız değilizdir aslında.
Bu beton yalnızlığı şiirle
Şimdi burda eriseydin
Adımın son harfi gibi
Belki toprak kokardı toprak
Sen,
Ruhunu ipotek etmiş kiralık hayallere
Senine boyuna sevilmemiş sen
Yalanı hayatından büyük sen
Bir bil-sen.
Biz ne zaman baksak seni düşünüyoruz
Gözlerimizde gri hüzünler
Biz ne zaman baksak,
Yalnız değilizdir aslında.
Etrafımızda paslı bir şehir akşamı…