Dumanlı bir günün telaşındayım,
Yüzümde şehrin gri yansıması.
Koşuşturmaca, bitmeyen bir savaşım,
Ruhumda yorgun bir yankı.
Belki de dinlenmeliydi biraz,
Bu telaşlı, bu hoyrat yürek.
Bir parkta soluklanmalıydı çocukluğum,
Oysa asfalt kokusu sinmiş içime.
Unutmuşum gökyüzünün maviliğini,
Kaybolmuşum binalar arasında,
Umutsuz bir bekleyişteyim.
Bir umut ararım,
Sessizce, derinden.
Belki bir yağmur,
Belki de bir melodi,
Silebilir şehrin kirini,
Yeniden yeşertebilir beni.
Beton Uykular
Bir yanıt yazın