Şehrin en ucunda bir umut belirdi,
Sırtında yüküyle, yorgun ve bitkin,
Bir kararlılık vardı gözlerinde,
Hayata tutunmak için direndi.
Bütün kaldırımlar şahit bu çabaya,
Duvarlar dinler fısıltılarını,
Rüzgar taşır kokusunu uzaklara,
Çocukluğunun izlerini arar gibi,
Belki bir gülüş, belki bir anı,
Umutla beklerdi her yeni günü,
Yarınlara dair bir sözü vardı.
Adını bile unuttum,
Yüzünü de, hayallerini de,
Yalnız ara sıra aklıma düşer
Koştururken sokaklarda.
Beton Kokulu Sabahlar
Bir yanıt yazın