Bir hiçlikte savrulurken ben,
Yıldızlar söner, ay kaybolurken,
Ruhum karanlık bir boşlukta.
Gecenin koynunda kaybolmuş bir ses,
Yalnızlığın soğuk nefesi ensemde,
Bir umut ışığı ararken çaresizce,
Yokluğunda eriyen bir benlik.
Sen geldin, bir sabah güneşi gibi,
Aydınlattın içimdeki o derin kuyuyu,
Hiçliğime bir anlam kattın.
Seninle yeniden doğdum sanki,
Her nefesimde umut çiçekleri açtı,
Seninle yürüdüm hayatın sonsuz yolunda,
Seninle güldüm, seninle ağladım,
Seninle var oldum yeniden,
Sen bir umut, ben artık hiç değilim.
Ben Bir Hiçlik Sen Umut
Bir yanıt yazın