Yorgunum artık,
Aynı yolları yürümekten,
Bıkkınım bu telaştan.
Yol ayrımlarında kaybolan,
Umutları aramaktan.
Sanki bir sis perdesi,
Önümü kapatan,
Çaresizce uzanıyorum.
Her dokunuş bir hayal kırıklığı,
Her gülüş sahte bir tebessüm,
Ne kadar çabalasam da boşuna,
Bir türlü tutunamıyorum,
Bu kaygan zeminde.
Yalnızlık bir gölge gibi peşimde,
Kaçmak istedikçe daha da sarıyor,
Belki de kabullenmek gerek,
Bu amansız döngüyü,
Kim bilir, belki bir gün,
Güneş doğar yeniden.
Tükendim artık,
Kendimi kandırmaktan,
Belki de vazgeçmeli.
Bir yanıt yazın