Ayrılık Yemeği

Soğuk bir akşamüstüydü
Masa iki kişilikti, sessizliğe kurulmuş
Her lokmada bir veda vardı sanki
Gözlerimiz kaçak, ellerimiz donuk
Yutkundukça büyüdü içimizdeki boşluk
Bir zamanlar şarkılar söylediğimiz
Şimdi suskunluğa teslim
Hesabı istedik, beklenen an geldi
Kelimeler boğazımızda düğümlendi kaldı
Dışarıda yağmur başladı, içimizde fırtına
Garson anlayışla uzaklaştı biraz
Birbirimize son kez baktık derinden
Artık her şey bitmişti
Böyle mi olmalıydı
Hiç mi çare yoktu
Son bir kahve söyledik, hatıralarımız köpürdü
Yüzlerimizdeki çizgiler acıyı anlatıyordu
Dudaklarımızda yarım kalmış bir tebessüm belirdi
Birlikte kalktık masadan, ayrılık kapısına doğru
Vedalaşmadan ayrıldık, kaybolduk gecenin içinde
Bir daha asla bir araya gelmemek üzere