Şehrin en tenha parkında,
unutulmuş bir bankta,
elleri titrek, gözleri uzaklarda,
geçmişin yankısıyla dolu,
bir adam oturuyor, yaprak dökümü hüzünle…
Kalbi kırık bir melodi sanki,
her notası pişmanlık kokan,
geleceğe dair umutsuz bir beste,
yalnızlığın soğuk nefesi ensesinde,
kimsesizliğin ağır yükü omuzlarında.
Bir yanıt yazın