Aynalar Sürgünü

kendime yonttum kalbimin
taşından bir yüz
izini onlarla çoğalttım
kederi beklediğim gölgelerdi kayıp zaman
talibi olmadım suretimin
bildim yalanla yazılmaz çağın aynası
yüzümü kendim yonttum
kendim yonttum düşlerimi
kırığını yangınını onulmazın, umudun
adımı bende arayanlara
ne söylesem
duyulmaz fısıltım
herkesin kalbinden başka türlü geçerim
bana yüzümden yapılan çağ
aldı beni
madem seslendim içime
madem yaramı sardım
benden geri çekildi çoğaltılan çilem
çok uzak görünen an
çok yakındır aslında, çünkü
tesellisi çok çıkar insanın karşısına
külüne vursa da kendini, adanmış bir iç dünya sanatına
ayrılıklarla uzar insan kalbi
çıplaktım, üşüdüm, bana inen güneş oldun
geç gelmesen, erirdim, kaldım:
dokundun işte bana
ısıtıp bıraktın ve yeniden uzakta bir anıydın ansızın.
yeni aynamsın, mutlak anımsın, aklımda senin elin
başka bir yüze başladım, yolum yeni
kalbim uçsuz bir çağ, ben aynalar kadarım.