Aşkın Enkazında

Bir de baktım ki gönül yangın yeri,
Her köşe bir acı, her an bir keder.
Sevda dedikleri, bir zehirli nehir,
Akıp gitmiş umutları benden alıp.
Nefretin tohumları ekilmiş sineme,
Aşkın enkazında, yalnızım yine ben,
Bir garip yolcu, kaybolmuş izlerimle.
Yalan sözler, sahte gülüşler sarmış etrafı,
Dostluklar bile birer maske olmuş yüzlerde.
Herkes bir çıkar peşinde, bir oyun içinde,
Gönlüm bir virane, ruhumsa perişan.
Kime güvensem, kime inansam bilemedim,
Kayboldum bu karanlık dehlizlerde.
Umutsuzluk bir sis gibi çökmüş üzerime,
Hayata dair inancım kalmamış benim.
Her şey boş, her şey anlamsız geliyor artık,
Yaşamak bir angarya, bir yük gibi sırtımda.
Aşkın enkazında, nefretle yoğrulmuş kalbim,
Bir çıkış yolu arıyorum çaresizce.
Yine de bir umut var içimde derinde,
Belki bir gün bu karanlık dağılır gider,
Belki bir gün aşk yeniden yeşerir içimde,
Kim bilir, belki de…