Araf-ı Zamane

I
Ne cennet var, ne de bir nar;
Boşluktayız, hepimiz askıda.
Yine de bir umut…
II
Mesele inanç değil artık,
Yoksa yok oluş mudur nihai karar?
Bir gün uyandık,
Her şey silinmişti.
Çaldılar, çırptılar umutları.
Ne dua kaldı, ne de bir yakarış.
Herkes kendi cehenneminde.
III
Vicdanı rafa kaldırdılar,
Merhameti unuttular.
Ne bir tebessüm kaldı yüzlerde,
Ne de bir sıcak el.
Öyle bir karanlık ki,
Herkes kayboldu,
Sadece yankılar kaldı yadigâr.
Belki de bir gün döneriz,
“Pişmanlık fayda etmez” demeden.