Abadi Bir Soluk ve Külrengi Şehir

O abadi bir soluktu.
Külrengi şehri sevdi.
Şehrin hayali küçücük bir umuttu,
gökyüzünde belli belirsiz
bir ışık
gibiydi.
Bir soluk gibi bekliyordu abadi.
Ve elleri öyle büyük rüyalar için
yoğrulmuştu ki abadinin,
silemezdi dumanını,
çalamazdı yalnızlığını
gökyüzünde belli belirsiz
bir ışık
gibi olan şehrin.
O abadi bir soluktu.
Külrengi şehri sevdi.
Gri mi griydi şehir.
Sessizliğe alışıktı şehir
yordu abadinin sonsuzluğunda.
Ve veda! deyip abadi soluğa,
sığındı yorgun bir şairin mısralarına
gökyüzünde belli belirsiz
bir ışık
gibi…