Sisifos Kahvaltısı

Bir rüya gördüm, her sabah aynı taşı itiyorum,
Gün doğmadan başlıyor lanetim,
Aşağı yuvarlanıyor tüm emeklerim.
Tanrılar gülüyor, ben terliyorum.
Belki de taş değil, umudun kendisi bu.
Her seferinde yeniden yeşeren.
Belki de en büyük ceza bu,
Olmamasına rağmen, her gün istemek.
Bir anlam aramıyorum bu döngüde artık.
Sadece itiyorum, var gücümle.
Çünkü bilmek, her şeyin boşuna olduğunu,
Durdurmaya yetmiyor beni yine de.
Sisifos kahvaltısı bu, her gün aynı,
Ve ben, yine açım.