Şimdi, ey güvercinim, göğe bakma vakti;
Şafak söküyor, gecenin yorgun atkısı.
Serelim ruhumuzu bu şehrin karmaşasına,
Dinsin artık bu içsel telaşımız.
Şu parkın kuytusunda buluşalım;
Tam ortasında hayatın akışının.
Gönder haberini güneşe, ısıtsın bizi;
Görsün bu kalbimdeki gizli neşeyi.
Usulca fısılda o çok sevdiğin şarkıyı,
Duysun yankısını bu bahar sabahı.
Git uzaklara,
Haber ver geleceğe.
Çünkü böyle buyurdu bu kalbim sana,
Al getir o beklenen sevgiyi uzaktan;
Yaşamak istiyorum bu aşkı doya doya.
Sakla beni tüm kötü duygulardan.
Tut ellerimi ve söyle,
Hayat sensin, ölüm sensin.
Sensiz geçen her an pişmanlık.
GÜVERCİNİM
Bir yanıt yazın