Önce çocuk kahkahaları sustu,
Kedi sesleri kısıldı bir bir,
Sonra güvercinler ürkekçe kaçtı
Beton yığınlarına tutsak ruhlar gibi.
Sıra geldi seyyar tezgahlara,
Ekmek parası derdine düşmüş yüzler soldu,
Tütün kokusu sinmiş avuçlarda saklı,
Hayaller bir bir kayboldu.
Şimdi duvar diplerinde biten
Solgun çiçekler gibi umut kırıntıları.
Daha çok çiğnenecek, görmezden gelinecek
Kaderine terk edilmiş yalnızlık sancıları.
Islak kaldırımlar şahit geceye
Dökülen yaprakların feryadına
Sokak lambaları sönük birer mezar taşı
Unutulmuş düşlerin sonsuz uykusuna
Kaldırım Çiçekleri
Bir yanıt yazın