Yalnızlık Sınırları

Gözlerim uzaklara dalarken bir akşamüstüydü
kalan hatıralar birer gölge gibi peşimde
hangi yalanları sakladım içimde bunca zaman
belki bir şarkı mırıldanırız kırık dökük sesimizle
yüzümüzü okşayan bir rüzgar olur ansızın
Yalnızlık sınırları çizilmiş ruhumuza derinden
kaç hayal kırıklığı biriktirdik genç kalbimizde
ayrılık peşimize düşende bir yabancıydık sanki
suretimiz silindi unutulan sokaklarda
bütün kaçışlar boşluğa açılırdı birer birer
Yağmur toprağı ıslatsın biz kuru yaprakları
ve umudu düşünelim biz, bitmeyen bekleyişleri
konuşursak hüzün büyür ve yine gözyaşı akar
gidersek anılar çoğalır buralarda
kim hatırlar kayıp şehirdeki umutları
Bir karanlığa bakıyorum bir de hayata
güneş batıp bir kor oluyor ellerinde senin
ve ancak yeni bir anlamı oluyor sevdanın
kirpiklerinden sızan bu sessiz çığlık
kalbinin ritmiyle canlanıyor hatıralar
Gözlerindi diye düşünüyorum geçmişimizi
sakladıkça çoğalan acıydı gözlerin
ve ikide bir aklıma takılıyor aynı soru
-Sevgiyi bilmiyorsam nasıl onarırım
kendimi, seni ve bütün dünyayı