Eylülün Hüznüyle Dans

Kimse gelmedi bu akşam
Yapraklar sarıdan kahveye dönüyor
Gökyüzü alçalmış gibi
Gözlerim doluyor nedensizce
Eskiden ne güzeldi her şey
Şimdi her şey anlamsız ve boş
Bir sonbahar melankolisi çöktü içime
Rüzgar fısıldıyor sanki
Geçmişin şarkılarını
Hatırlıyorum unutmak istediklerimi
Ve susuyorum
Bir yalnız adam sonbaharı
Terasta bir başına bekliyor
Ben ki kalabalığı severim
Yalnızlık benim için bir cehennem olduğuna göre
Beni kedere boğar
Parklarda yaprakları tekmelerken
Kaybolmuş bir çocuk gibi
Radyodan gelen eski tango sesleri
Beni yeniden hayata bağlayacaktır
Gökyüzünde bulut kümeleri
Anlamsız şekiller oluşturuyor
Hatırlıyorum bir zamanlar
Ne kadar çok hayal kurduğumu
Arkadaşlarım olan hüzünbazlar
Elbette bulacaklar bir kadeh şarap
Ve biz yaşamayı yeniden kabulleneceğiz
Bu acı denilen melodi
Ve alkol
Hepimiz yaşamaktaki teslimiyet içinde değiliz
Eylülün hüznüyle dans.