Suskun Miras

Bir tohum çatladı, yeşerdi, göğe uzadı,
Ağaç oldu, dalları tarihe dolandı.
Kökleri derinde, geçmişin izi kaldı,
Yaprakları savruldu, rüzgarda usandı.
Her halka bir hikaye, bir çığlık, bir fısıltı,
Evvel zamanlar bir bahar, şimdilerde kıştı.
Nesiller geçti, yüzler değişti, huy değişti,
Lakin o ağaç, aynı sessizliği işitti.
Gökyüzüne baktı, bulutları seyretti,
Toprağa döndü, acıları tembih etti.
Evvel bir tohum, şimdilerde anıt oldu,
Her dalı bir imge, her yaprağı umut oldu.
Suskun miras kaldı, geleceğe uzandı,
Dünün aynası, yarının sığınağıdır artık.