Oysa ne çok isterdim inanmak
Hayallerin gerçeğe dönüşebileceğine,
Bir yanılsama denizinde yüzmek yerine.
Boş umutların peşinde koşmak
Neden hep bu kadar cazip gelir ki,
Bile bile sonunun hüsran olduğunu?
Belki de kaçmak istiyoruzdur
Gerçeğin acımasız aynasından,
Yüzleşmekten korktuğumuz
O karanlık dehlizlerden.
Fani bir ömürde avunmakla.
Ama nereye kadar?
Bir gün gelecek, o aynayla
Karşı karşıya kalacağız elbet,
Ve o zaman anlayacağız ki,
En büyük hayal kırıklığı,
Kendimize itiraf edemediğimiz
Yalanlarımızdan ibarettir.
O yüzden şimdi bırakalım
O boş hayalleri, o nafile çabaları
Ve cesaretle bakalım o aynaya,
Belki de orada saklıdır
Gerçek benliğimizin anahtarı.
Bir yanıt yazın